Onze herinneringen worden gevormd met woorden, als we deze willen delen met een ander of willen opschrijven. Maar verstaat onze taal die herinneringen of verandert de taal de werkelijkheid?
Als je herinneringen gaat verwoorden, dan kies je bepaalde woorden wel en andere dingen laat je weg. Zo kan taal een heel andere werkelijkheid weergeven als onze innerlijke gevoelens/ herinneringen en emoties. We brengen bij het verwoorden onze gevoelswerkelijkheid via rationalisatie omhoog naar ons brein. Vanuit dat brein/mind proberen we gevoel te rationaliseren/ analyseren en zo ontstaan “mind – fucks”. Vervolgens staan we ons interne gevoel minder toe, omdat we gaan verdringen of verdedigen of projecteren op externe dingen buiten onszelf.
Als je iets wilt zeggen in een andere taal omdat een ander je anders niet verstaat, dan kan ver-talen heel praktisch zijn. Maar als we dingen die diep in ons gevoeld, beleeft worden, gaan ver-talen dan is het onpraktisch en theoretisch.
Gevoelens/emoties bevinden zich op de bodem van ieder mens. Mijn inziens ligt daar een diep verborgen kennis die zich nauwelijks laat verwoorden.
Die kennis leent zich niet voor wetenschappelijke verklaringen (geschreven taal) en ook niet voor discussies (gesproken taal) in bv. religie. Want dan zou je de werkelijkheid geweld aandoen.
Einstein adviseerde ooit dat het tijd is om onze problemen op te lossen op een ander niveau van denken: ‘zoek de antwoorden in je eigen innerlijk’.
Als wij getriggerd of geraakt worden en we hebben de neiging ons gevoel/herinneringen in ons lichaam omhoog te brengen naar het brein, komen we niet in contact met de emoties of het onderliggend thema.
Voor groei is het belangrijk om in contact te komen met deze emoties en te ontdekken wat er nu eigenlijk ‘onder ligt’. Durven te voelen is de weg naar meer balans, geluk en groei. We doen dat middels totale aanraking dwz in woorden helderheid brengen en lichamelijke aanraking om bij je ware emoties te komen.