Boek van Koen van der Cruyssen. Waanzinnig boek dat op een oordeelloze manier verscheidene discutabele maatschappelijke thema’s helder weet te verwoorden. Met een verrassend einde.
Het voorwoord vertelt zo helder wat wij doen in de praktijk. Feest van herkenning!
Koen lijkt net als wij te horen tot een groep zielen: de mensen van de nieuwe tijd, die een stempel drukt op de menselijke evolutie. Hij als schrijver, wij als energetisch therapeut/inspiratiebron. Mooi om elkaar zo te kunnen versterken en uitdragen.
Voorwoord:
Soms vergelijk ik het leven met een puzzel.
Het eerste dat ik me herinner van mijn kindertijd , is dat de puzzelstukjes allemaal los door elkaar liggen. Het viel me op dat de ene zijde van ieder stukje glanzend was en veel kleur bevatte. Het leek een onderdeel van een iets grotere afbeelding. De andere zijde was dof en grijs.
Ik was enigszins verbaasd dat mijn omgeving me aanleerde om alle puzzelstukjes te draaien naar de grijze achterzijde. Maar ergens kon ik het wel begrijpen. Want de felle kleuren voelden chaotisch. Door met de grijze achterzijde te werken, leek het alsof er meer veiligheid en zekerheid geboden werd.
De eerste keer dat ik erin slaagde om twee grijze stukjes in elkaar te leggen, werd ik vervuld van een intense vreugde.
De drang om er een derde aan toe te voegen, was groot. Maar dat lukte niet zomaar. Plots trof ik een stukje aan dat goed leek aan te sluiten. Toch klopte er iets niet. De overgang was niet naadloos en ik besefte dat het stukje verkeerd zat, Maar ik gaf de moed niet op.
Ik voelde de inzichten groeien. En ik werd vaardiger. Na lang en succesvol puzzelen, meende ik dat de puzzel klaar was, Er lagen nog wel ongebruikte stukjes opzij maar ik was er van overtuigd dat alle stukjes tot een andere puzzel behoorden. Want telkens als ik naar mijn kunstwerkje keek, had ik het gevoel dat de puzzel ‘af’ was.
Pas een heel eind later in mijn leven leerde ik voorbij de veiligheid en zekerheid kijken. Ik liet de chaos toe en draaide de stukjes. Ik zag aan mijn aaneengeschakelde puzzel een groter deel van de afbeelding. Maar de puzzel was duidelijk nog niet af. Hoewel, door kleur in te brengen, lukte het me plotseling veel beter om aan de puzzel verder te werken.
En het gekke was… Al die tijd wist ik dat er een gekleurde kant was aan de puzzelstukjes.
Het enige dat aan mij ontbrak was … LEF.